Nieuw-Zeeland, je was/bent geweldig!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Barry en Anne
14 December 2012 | Nieuw Zeeland, Auckland
Zes weken Nieuw-Zeeland. Ze zijn voorbij gevlogen! We zijn twee maanden op reis. Als je me twee maanden geleden zou vertellen wat we allemaal mee zouden maken, dan zou ik je niet geloven. We hebben al zoveel meegemaakt en gezien! Elke dag is nieuw. Nieuwe indrukken, nieuwe omgevingen... En we zijn zo blij dat we dit mee mogen maken, met z'n tweeën.
Op dit moment zitten we in de terminal van Auckland Airport en we wilden het via onze blog toch nog even afsluiten, al hebben we van de week nog een bericht geplaatst. De laatste dagen in Nieuw-Zeeland bestond voornamelijk uit rijden. Alles bij elkaar hebben we in totaal 6849 kilometer gereden.
Na aankomst in Wellington zijn we doorgereden naar Wanganui. Daar hebben we geslapen in een hele mooie villa. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken en zijn we gaan rijden richting New Plymouth. Hier vind je Mt. Taranaki, deze slapende vulkaan staat op de voorkant van de Lonely Planet, dus we vonden het we leuk om deze nog te bezoeken. Helaas stond de berg compleet in de wolken, dus konden we eigenlijk niets zien. We zijn toen verder gereden over de Forgotten Highway, een "snelweg" van 119 kilometer die je terug in de tijd brengt. Afgelaten mini stadjes, oude kerkjes, groene heuvels... Een beetje het wilde westen, maar dan Nieuw-Zeeland stijl. Daarna zijn we verder gereden naar Te Kuiti waar we op een van die groene heuvels een hostel hadden geboekt. Een lange dag, waar we bijna 7 uur onderweg waren.
Van Te Kuiti gingen we naar Pukekawa, dit was twee uurtjes rijden en we hadden een hostel geboekt op een boerderij. Dit was genaamd Shekinah Farm. En uiteindelijk vind ik dit persoonlijk het leukste hostel waar we in de zes weken hebben geslapen. En waarom?
We kwamen aan op de boerderij en de boerin stond ons op te wachten. Zij was de eigenaar van het hostel en een ECHTE boerin... Ze liep een beetje mannelijk, had geitenwollen sokken aan die boven haar laarzen uitkwamen, ze had grijs haar dat alle kanten uitging en ze had een pet op die ze tijdens het praten met een hand van haar hoofd haalde en dan met haar vingers door haar haar krabde... Echt zoals bouwvakkers dat ook kunnen doen. Maar wat een super lief mens! Ze woonde samen met haar business partner, ook een vreselijk lieve en hardwerkende vrouw. We sliepen in een cabin, met uitzicht op het land.
En het leuke van alles, is dat we die avond mochten helpen met wat klusjes! Ze had drie honden die haar hielpen en we gingen 13 kalfjes van het ene land naar het andere brengen. Die kalfjes werden dus in een vrachtwagen geladen, met hulp van de honden en toen zijn we gaan rijden naar een ander stuk land. Daar mochten ze eruit om lekker te gaan eten. In het land daarnaast had ze de volwassen koeien staan. Ze moest daar nog een klusje doen, dus gingen we mee. Die koeien zijn helemaal gek van haar en komen meteen op haar afgestormd wanneer zij het land betreed. Ik was het hek aan het dicht doen en ik draai me om: 40 koeien staan achter me. Daar werd ik wel een beetje zenuwachtig van, omdat Bar met Penny (de boerin) op 30 meter bij mij vandaan stond. En een koe is groot hoor! En ze zaten me allemaal maar aan te kijken... Toch maar even aan Penny gevraagd of het allemaal wel oké is en of er iets gebeurd als ik gewoon ga lopen. Ja je weet het niet?
Later moesten we de kalfjes nog te eten geven. Echt super leuk in ieder geval dat we het mochten zien en dat we met haar mee mochten!
De volgende dag hebben we afscheid genomen van Penny en Anita en gingen we op weg naar Auckland Airport... De auto moest ingeleverd worden. En dat was toch wel een raar idee. Zes weken lang heeft dat karretje ons door het hele land gebracht, en het viel ons toch wel zwaarder dan we hadden gedacht... Ons avontuur in dit land is nu toch echt ten einde. We hebben genoten!
Nu zitten we dus op het vliegveld. Over 1,5 uur gaan we vliegen. Gek genoeg zijn we allebei een beetje zenuwachtig. We gaan weer het "onbekende" in.
Maar toch hebben we er enorm veel zin in. Voor mij is het 5,5 jaar geleden dat ik op het punt stond om naar Australië te vertrekken na het behalen van mijn HAVO-Diploma. Deze reis heb ik toen afgebroken omdat mijn moeder ziek werd. Ik ben toen gaan studeren en nu is het zover! Ik ga, met Barry, naar het land waar ik altijd graag heen wilde gaan. A dream comes true...
Tot in het land Down Under!!
Liefs,
Anne en Barry
Op dit moment zitten we in de terminal van Auckland Airport en we wilden het via onze blog toch nog even afsluiten, al hebben we van de week nog een bericht geplaatst. De laatste dagen in Nieuw-Zeeland bestond voornamelijk uit rijden. Alles bij elkaar hebben we in totaal 6849 kilometer gereden.
Na aankomst in Wellington zijn we doorgereden naar Wanganui. Daar hebben we geslapen in een hele mooie villa. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken en zijn we gaan rijden richting New Plymouth. Hier vind je Mt. Taranaki, deze slapende vulkaan staat op de voorkant van de Lonely Planet, dus we vonden het we leuk om deze nog te bezoeken. Helaas stond de berg compleet in de wolken, dus konden we eigenlijk niets zien. We zijn toen verder gereden over de Forgotten Highway, een "snelweg" van 119 kilometer die je terug in de tijd brengt. Afgelaten mini stadjes, oude kerkjes, groene heuvels... Een beetje het wilde westen, maar dan Nieuw-Zeeland stijl. Daarna zijn we verder gereden naar Te Kuiti waar we op een van die groene heuvels een hostel hadden geboekt. Een lange dag, waar we bijna 7 uur onderweg waren.
Van Te Kuiti gingen we naar Pukekawa, dit was twee uurtjes rijden en we hadden een hostel geboekt op een boerderij. Dit was genaamd Shekinah Farm. En uiteindelijk vind ik dit persoonlijk het leukste hostel waar we in de zes weken hebben geslapen. En waarom?
We kwamen aan op de boerderij en de boerin stond ons op te wachten. Zij was de eigenaar van het hostel en een ECHTE boerin... Ze liep een beetje mannelijk, had geitenwollen sokken aan die boven haar laarzen uitkwamen, ze had grijs haar dat alle kanten uitging en ze had een pet op die ze tijdens het praten met een hand van haar hoofd haalde en dan met haar vingers door haar haar krabde... Echt zoals bouwvakkers dat ook kunnen doen. Maar wat een super lief mens! Ze woonde samen met haar business partner, ook een vreselijk lieve en hardwerkende vrouw. We sliepen in een cabin, met uitzicht op het land.
En het leuke van alles, is dat we die avond mochten helpen met wat klusjes! Ze had drie honden die haar hielpen en we gingen 13 kalfjes van het ene land naar het andere brengen. Die kalfjes werden dus in een vrachtwagen geladen, met hulp van de honden en toen zijn we gaan rijden naar een ander stuk land. Daar mochten ze eruit om lekker te gaan eten. In het land daarnaast had ze de volwassen koeien staan. Ze moest daar nog een klusje doen, dus gingen we mee. Die koeien zijn helemaal gek van haar en komen meteen op haar afgestormd wanneer zij het land betreed. Ik was het hek aan het dicht doen en ik draai me om: 40 koeien staan achter me. Daar werd ik wel een beetje zenuwachtig van, omdat Bar met Penny (de boerin) op 30 meter bij mij vandaan stond. En een koe is groot hoor! En ze zaten me allemaal maar aan te kijken... Toch maar even aan Penny gevraagd of het allemaal wel oké is en of er iets gebeurd als ik gewoon ga lopen. Ja je weet het niet?
Later moesten we de kalfjes nog te eten geven. Echt super leuk in ieder geval dat we het mochten zien en dat we met haar mee mochten!
De volgende dag hebben we afscheid genomen van Penny en Anita en gingen we op weg naar Auckland Airport... De auto moest ingeleverd worden. En dat was toch wel een raar idee. Zes weken lang heeft dat karretje ons door het hele land gebracht, en het viel ons toch wel zwaarder dan we hadden gedacht... Ons avontuur in dit land is nu toch echt ten einde. We hebben genoten!
Nu zitten we dus op het vliegveld. Over 1,5 uur gaan we vliegen. Gek genoeg zijn we allebei een beetje zenuwachtig. We gaan weer het "onbekende" in.
Maar toch hebben we er enorm veel zin in. Voor mij is het 5,5 jaar geleden dat ik op het punt stond om naar Australië te vertrekken na het behalen van mijn HAVO-Diploma. Deze reis heb ik toen afgebroken omdat mijn moeder ziek werd. Ik ben toen gaan studeren en nu is het zover! Ik ga, met Barry, naar het land waar ik altijd graag heen wilde gaan. A dream comes true...
Tot in het land Down Under!!
Liefs,
Anne en Barry
-
15 December 2012 - 01:05
Renée Prins:
Lieve Barry & Anne,
Fijne vlucht naar Australie en lees de heerlijke verhalen van jullie avonturen daar in down under....
Liefs, dikke kus.. -
15 December 2012 - 15:43
Chris Aberson:
Anne en Barry,
Weer genoten van jullie reisverslag... Heel veel plezier in Australie! Zijn benieuwd naar jullie avonturen. Pappa en mamma komen vanavond eten, heb voor het eerst in mijn leven een eend in de oven staan... in het ergste geval halen we een patatje op de hoek haha.
Tot gauw, dikke kus, Henk, Chris, Robin, Nic en Hidde xxx -
17 December 2012 - 09:29
Sjoerd:
Lieve Barry en Anne
Mooi verslag weer!
fijne kerstdagen en een mooie jaarwisseling toegewenst in de korte broeken!
keep us posted!
Groetjes, Sjoerd Jolanda, Tim, Sharon en Danielle -
17 December 2012 - 13:01
Lise:
Lieve Anne en Barry,
Hele leuke verhalen! En echt super mooie foto's! Wat een mooie reis zo:)
Geniet weer van jullie volgende avontuur!!
We blijven jullie volgen!
Dikke kus en heel veel liefs,
Lise & Rick
-
17 December 2012 - 15:18
Jus:
An en Bar!!
Wauww echt een leuke verhalen allemaal zeg!! :) zo leuk om te lezen.
Heeel veel plezier in Aussie!! en binnenkort weer ff skypen??
Dikke Kus van Jus -
19 December 2012 - 11:57
Anneke Borst:
Lieve wereldreizigers,
Vanuit een koud en mistig Nederland willen wij jullie geweldige feestdagen wensen. Kerstmis in de warmte is een heel bijzondere ervaring. Maar de champagne op 1 januari smaakt jullie vast nog lekkerder dan thuis, weten wij uit ervaring!
We genieten nog steeds van jullie reisverhalen en hopen dat er nog veel mooie belevenissen zullen volgen.
Lieve groet vanuit Franeker en heel veel goede wensen voor 2013,
oom Jan en tante Anneke -
19 December 2012 - 11:57
Anneke Borst:
Lieve wereldreizigers,
Vanuit een koud en mistig Nederland willen wij jullie geweldige feestdagen wensen. Kerstmis in de warmte is een heel bijzondere ervaring. Maar de champagne op 1 januari smaakt jullie vast nog lekkerder dan thuis, weten wij uit ervaring!
We genieten nog steeds van jullie reisverhalen en hopen dat er nog veel mooie belevenissen zullen volgen.
Lieve groet vanuit Franeker en heel veel goede wensen voor 2013,
oom Jan en tante Anneke -
24 December 2012 - 21:22
Wim En Jati:
Hi Globe Trotters. Wat een belevenis zeg. Erg leuk voor jullie. Al veel gezien zoals wij gelezen hebben en de nodige avonturen beleefd. Wij volgen het allemaal tot op de laatste letter.
Anne, wij willen je alsnog voor je verjaardag feliciteren, Wel een beetje laat voor 2012, maar wel vroeg genoeg voor 2013, ha ha ha. Wij waren niet thuis, wij zaten in Lochem.
Anne en Barry, wij wensen jullie fijne kerstdagen (net oip tijd) en een hele leuke jaarwisseling toe met een gezond 2013 en een betere temp. dan wij hier.
Volgens mijn broer (broer en zus wonen in Victoria) zou de temperatuur bij jullie erg hoog zijn.
Veel liefs van no. 43 en pas goed op elkaar.
(24-12-12).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
