The Beautiful South...

Lieve allemaal,

Daar zijn we weer! Een gloednieuwe update vanuit Nieuw-Zeeland en het werd nu echt wel weer eens tijd. Het is echt verbazingwekkend hoe snel de tijd gaat. Af en toe moeten we echt nadenken over wat we gister ook alweer gedaan hebben. Niet voor niets het gezegde: Time flies when you're having fun! We zijn nu vier weken in dit land en de afgelopen anderhalve week hebben we weer veel gezien en gedaan.

Ons vorig verslag eindigde op de Interislander ferry die ons naar het mooie zuidereiland bracht. En het is hier inderdaad ook weer onwijs mooi. Het laatste stukje van de overtocht ging dwars door de Marlborough Sounds. Een prachtig stuk natuur met mooie groene bergen en helderblauw water. Na aankomst zijn we naar ons hostel gereden en hebben we een beetje uitgerust van de tocht. In het vorig verslag hebben we ook vermeld dat we wandelschoenen hadden gekocht... Nou, deze hebben wij dus meteen aangetrokken om onze eerste tocht te gaan maken. We hebben een steile berg beklommen die 45 minuten duurde en een waanzinnig mooi uitzicht op de Marlborough Sounds bood. Ook een flink voordeel: de zon schijnt volop in het zuidereiland! Dus het water was blauwer dan blauw en de bergen van de sounds waren groener dan groen.
(Wat trouwens ook heel bijzonder was is dat wij die avond op het nieuws hoorde dat een van de drie vulkanen in het Tongariro National Park uitgebarsten was. Helemaal idee om dan te bedenken dat we daar twee dagen eerder rondliepen! Echt bizar...)
Ons plan was om 2 dagen in Picton te blijven, voornamelijk voor de Queen Charlotte Track bij de Marlborough sounds, dus de volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar Anakiwa. Dit is een plaatsje op 40 minuten rijden van Picton. Hier begon onze eerste echte "grote" tocht met onze nieuwe schoenen; 12,4 kilometer! We zijn eerst van Anakiwa naar Davies Bay gelopen en vervolgens doorgelopen naar de Grove Arm Lookout om vervolgens dezelfde weg terug te gaan. Tot Davies Bay was alles goed te doen en na drie kwartier lopen (op de berg aan de rand van het water) hoorde we allemaal geplons en zagen we allemaal dolfijnen! Er waren echt wel tientallen dolfijnen op dat moment daar aan het zwemmen! Echt fantastisch mooi.
Davies Bay was ook mooi om te zien en het leuke is nog dat je ook op de Queen Charlotte Track gewoon amper mensen tegenkomt. Dit geeft je echt een gevoel van vrijheid.
Na Davies Bay werd het toch wel even andere koek. Toen was de tocht gewoon een uur berg opwaarts! Een beste klim, maar opnieuw was het uitzicht bij Grove Arm de moeite waard. In de verte zagen we opnieuw dolfijnen zwemmen... Het geeft gewoon zo'n kick om hun in eigen leefomgeving te zien! Op de berg hebben we geluncht, want ja.. Een betere plek om te picknicken kan je bijna niet bedenken. De weg terug ging wel een stuk makkelijker, omdat dit voornamelijk bergafwaarts ging. Na vier uur lopen kwamen we moe, maar vooral voldaan terug bij de auto en zijn we verder gereden naar Nelson. We hadden ook daar weer een super leuk hostel en omdat we al onze dagelijkse inspanning hadden gedaan zijn we lekker in het zonnetje gaan zitten en hebben we niets meer gedaan!

De dag erna hadden we een volle dag in Nelson. Omdat ons hostel nog best ver van het centrum af lag, besloten we om de fietsen van het hostel te gebruiken. Nou, wat een rotfietsen! Kwam amper vooruit en je moest ook nog zo'n lelijke helm op omdat dit bij wet verplicht is. Barry zag er nog wel oké uit met die helm en zijn fiets, maar ik zag eruit alsof ik net mijn zijwieltjes had ingeleverd en de eerste kilometers van mijn leven zou gaan maken...
Uit de Lonely Planet (zoals gewoonlijk) kregen we het idee om naar het meest centrale punt van Nieuw-Zeeland te gaan. Alleen is het zo dat alles hier op de een of andere manier op een berg gepland moet worden, dus daar gingen we... De berg op! De eigenares van het hostel had tegen ons gezegd dat dit te doen was op onze slippers, omdat het 20 minuten op een goeie weg was. Nou, je raad het al: niet dus! Een fikse klim waarvan vooral het laatste gedeelte behoorlijk steil was en echt niet geschikt was voor slippers. Maargoed, naast het meest centrale puntje van Nieuw-Zeeland was er ook een mooi uitzicht van de stad Nelson, de zee, de bergen en het Abel Tasman National park in de verte. Na deze inspanning zijn we de berg weer afgelopen, die rare helmen weer opgezet en zijn we door de stad gereden en alles daar een beetje bekeken.

De volgende dag stond het Abel Tasman Park op ons programma. Vanaf Nelson zijn we naar Marahau gereden en hebben we de water taxi genomen naar Anchorage Bay om vervolgens weer terug te lopen naar Marahau (12,4 km). Nu lijkt dat een beetje raar, maar het zit zo: die parken hebben looproutes (zelfde geldt voor de Queen Charlotte Track). Deze routes zijn tussen de 50 en 70 kilometer lang en zijn dus te belopen wanneer je een aantal dagen hiervoor uittrekt. Wanneer je de loop gaat doen zijn maar een paar plekken waar je de track op en af kunt komen. En omdat we allebei toch graag een gedeelte van beide tracks wilde doen, zijn we dus naar een opstap gebied gebracht om vervolgens terug te lopen.

De watertaxi was trouwens nog een leuke belevenis. Je wordt gevraagd om naar het bedrijf van de watertaxi te rijden met de auto om deze vervolgens daar te parkeren. Alleen is het zo dat dit bedrijf niet aan het water ligt. Een makkelijke oplossing zou dan zijn dat je met de passagiers in een bus wordt gestopt om naar de haven te rijden om op te stappen... Zo ging dat dus niet. Er kwam een tractor aan waar achterop de boot zat. We stapten in de boot en de tractor bracht de boot en de passagiers naar het water. Deze reed vervolgens een flink stuk door het water en liet uiteindelijk de boot te water. Best apart!
Onderweg naar Anchorage Bay zagen we nog een paar zeehonden waarvan er een een dikke inktvis te pakken had en deze doodsloeg op het water. Behoorlijk veel geweld en bloed kwam daaraan te pas en de inktvis had het niet overleefd...

Over naar iets leuks! De Lonely Planet (jaaaa daar issie weer) beschreef het Abel Tasman Park met "gold, sandy beaches" en hij heeft ons niet in de steek gelaten. Abel Tasman Park bestond echt uit gouden stranden. Best bijzonder, want de kleur van die stranden word dus ook weer bepaald door iets... uit de natuur... weet alleen niet precies wat...
Nadat de watertaxi ons aan land bracht zijn we begonnen met onze loop. Het begin was echt steil, maar gelukkig was de rest van de track goed te doen. We beginnen ons al helemaal fit te voelen met al die tracks en onze schoenen maken zo ook behoorlijk wat kilometers. De tocht was ook weer heel mooi, maar we waren wel echt gesloopt na de ruim 12 kilometer. Toch voel je je dan heel voldaan en ben je blij datje het gezien en gedaan hebt!

De dag erna zijn we richting de Golden Bay gereden. We kwamen eerst langs Takaka en iets verder van dit kleine stadje liggen de Te Waikoropupu springs. Hier vind je dus het meest heldere water van de wereld. Echt heel indrukwekkend hoe helder water kan zijn. Je mag er ook echt niet aankomen, of even voelen met je hand in het water. Ten eerste is dit omdat het als heilige plek door de Maori wordt beschouwd en ten tweede kan het water gaan vertroebelen wanneer er bacteriën in terecht komen die de mens met zich meebrengt. We mochten dus alleen kijken, wat al een traktatie was. Daarna zijn we terug gegaan naar Takaka om Marjan te ontmoeten (mijn tante). Haar broer woont al 12 jaar in Nieuw-Zeeland en ze is hier nu voor 6 weken om hem te bezoeken samen met haar zus. Echt heel bijzonder en heel leuk om dan zomaar iemand van thuis weer te zien en ook nog aan de andere kant van de wereld! Na de ontmoeting zijn we verder gereden naar Collingwood en nadat we ons hostel hadden bekeken zijn we doorgereden naar Wharariki Beach. Na 20 minuten lopen door "private land" waar je langs de schaapjes loopt en het gevoel krijgt alsof je op de set van de Sound of Music bent, kwamen we uit bij de duinen. De zon scheen, maar er stond toch een gigantische wind! Het zand was ook aan het opstuiven en we werden half gezandstraald, maar wat een plaatje! Naast "alleen maar" een mooi strand was dit ook de thuisbasis voor de zeehonden en hun kleintjes, dus we hebben hier nog met veel plezier (en genoeg afstand) naar gekeken. We zijn toen weer terug gelopen en een stukje verder gereden naar Cape Farewell. Dit is namelijk het meest noordelijke puntje van het zuidereiland. Voor mij persoonlijk behoren deze stukjes van de Golden Bay echt tot een van de mooiste plekjes tot nu toe. Later zijn we nog (of alweer) een steile berg gaan beklimmen genaamd Pillar Point Track. Het mooiste was dat je vanaf dit punt de Farewell Spit kon zien. Dit is een 35 kilometer lang en dun strand waarvan je het einde alleen mag en kan bereiken met een tour. Echt de moeite waard om dit eens te googlen, dan krijg je een idee van wat we bedoelen.

Ondertussen hebben we dus het hele uiterste noorden van het zuidereiland bezocht en zijn we de volgende dag 5 uur gaan rijden richting Renwick. Dit is een klein stadje dat vlakbij Blenheim ligt en het staat bekend om maar een ding en niet zo onbelangrijk: wijn! En laten wij wijn nou juist erg lekker vinden! Bar vond het wel leuk om hier twee nachtjes te blijven en we zijn heel blij dat we dit ook gedaan hebben. Tien minuten nadat we aankwamen in ons hostel hadden we al een leuke verassing: Lisa en Simon, een Engels stelletje dat wij op de Cook Eilanden hadden ontmoet, checkte vlak na ons in in hetzelfde hostel! De wereld is soms echt klein! En om onze hereniging te vieren, zijn we meteen na aankomst naar het eerste wijnhuis gegaan om daar de eerste proeverij al te doen. Zoals je begrijpt was het heel erg gezellig en klikte het meteen weer (en dat lag niet alleen aan de wijn). De volgende dag zijn we met z'n vieren op de fiets gestapt (veeeeel betere fietsen, maar nog steeds die stomme helm) en hebben we in totaal, schrik niet, 10 wijnhuizen bezocht! De meeste bieden namelijk gratis "tastings" aan en we hebben die Engelse maar meteen duidelijk gemaakt dat wij Nederlanders van gratis houden. Gelukkig paste zij ons snel aan bij onze gewoonte en zo zaten wij om 10.30 aan ons eerste wijntje. Sauvignon blanc, pinot noir, pinot gris, riesling, chardonnay... Alles kwam voorbij en het ene wijnhuis was nog beter dan het andere. De zon scheen op ons bolletje, fietsen door de prachtige wijngaarden met op ons fietsje speciale draagtassen voor de gekochte wijnen, gezellige mensen, een lekker drankje en de dag was compleet!

De volgende morgen zou Barry zijn droom uitkomen: walvissen spotten. In de ochtend zijn we gaan rijden naar Kaikoura. Dit is DE plek om walvissen, dolfijnen, zeehonden en ander leven te spotten op zee. Om 13.15 stond de tour gepland en werden we weer herenigd met onze vrienden Lisa en Simon waarvan we deze keer wel van elkaar wisten dat we op dezelfde boot zouden zitten. Nadat we ons hadden gemeld zagen wij op de borden dat er een "strong seasickness warning" werd afgegeven. Dan moet je net mij hebben, want ik ben tegenwoordig al wagenziek van al die bochten en heuvels die je hier moet nemen om van A naar B te komen. Gelukkig had ik al mijn maatregelen genomen en had ik mijn homeopathische gember pilletjes al ingenomen. Bar heeft ook voor de zekerheid maar een pilletje daar gekocht, want je weet het maar nooit. En daar gingen we... De zee op, zo'n 7 kilometer uit de kust en werd het al snel duidelijk dat de zee inderdaad behoorlijk ruw was.
Met behulp van microfoons in het water proberen ze de walvis te traceren. Een walvis doet namelijk het volgende: hij duikt naar beneden en blijft daar dan tussen de 45 en 60 minuten onder water. Dan komt hij weer naar boven en blijft hij 10 minuten op de oppervlakte om zijn longen weer vol met lucht te laten lopen voordat hij weer onder gaat. In die tien minuten krijgen wij hem dus te zien. Gelukkig hadden ze al snel de potvis Tiaki gelokaliseerd. Deze walvis komt al 21 jaar in deze wateren en zwemt daar gedurende 8 maanden van het jaar rond terwijl hij de andere 4 maanden aan het globetrotten is. Maar jeetje, wat een reus! En dan te bedenken dat wij op die boot maar 10% van dat hele beest zien. Het mooiste moment is wanneer hij zijn laatste teug met adem neemt om vervolgens zijn duik in te zetten en die enorme staart boven water komt waarop iedereen "Whooooo" begint te roepen, inclusief ik zelf, omdat het gewoon een kick geeft! We hadden ook nog een Albatros gespot die lekker naast die walvis aan het dobberen was. Ze werden alleen beide niet verstoord door elkaars aanwezigheid. Persoonlijk moet ik er namelijk niet aan denken dat je in het water ligt en er ligt een 20 meter lange walvis naast je in het water... Nu zien wij dus alleen maar de oppervlakte, maar er zit nog zeker 5 meter walvis onder! Na nog wat zeehonden te hebben gezien zijn we weer met een noodgang het water op gegaan om een andere walvis te spotten en we waren net op tijd. Opnieuw weer een plaatje.
Ondertussen waren er al behoorlijk wat mensen zeeziek geworden en de witte zakjes werden goed benut. Gelukkig hebben we het droog gehouden, maar ik had er toch wel echt last van (ook met pilletje!). Maar al met al een zeer geslaagde dag!

De volgende dag hadden we met Marjan afgesproken en zijn we gaan lunchen met haar broer en zus. Na de lunch zijn we gaan lopen over de Kaikoura Peninsula Walkay. Echt een hele mooie tocht over de bergen en langs de kust. Op een gegeven moment kwamen we bij een uitkijkpunt waar je naar beneden kon lopen en we zagen daar ook een weg langs de zee. We zijn naar beneden gelopen en daar lagen ook weer tientallen zeehonden lekker te chillen op die rotsen. Ook was daar een broedplaats voor vogels en die combinatie met zeehond maakte een behoorlijk aparte geur (en niet bepaald lekker). Man, wat kunnen die zeehonden stinken! Toen we verder wilden lopen langs het water in plaats van op de berg, bleek dat ons pad geblokkeerd werd door een grote zeehond. Nou, dat hebben wij weer... Overal zie je bordjes dat je zeker 10 meter afstand moet houden van die zeehonden, want als ze zich bedreigd voelen dan kunnen ze voor behoorlijke verwondingen zorgen. Dus ja, dat pad waar we langs moesten was ongeveer 15 meter breed, maar die zeehond lag dus met zijn logge lijf in het midden. De zus van Marjan had hem nog vriendelijk gevraagd of hij even wou zwemmen zodat we er langs konden. Hij keek op, zag vier van de Hollanders staan en dacht: bekijk het maar. Dus hij draaide zich weer om en voor ons zat er niets anders op dan de berg weer op te klimmen en daar onze tocht verder af te maken. Maar wederom was het een prachtige tocht! Na de tocht hebben we met z'n alle nog even wat gedronken en daarna weer afscheid van elkaar genomen. Een hele gezellige dag!

Sinds gister zijn we in Lake Tekapo. We hebben een behoorlijk stuk gereden van Kaikoura naar Lake Tekapo en hebben er 6 uur over gedaan. We hebben besloten dat we een bezoekje aan Christchurch overslaan. De stad is nog grotendeels verwoest door de vreselijke aardbeving van twee jaar geleden waardoor het centrum nog niet helemaal toegankelijk is.

We zijn niet echt in de stemming om de gescheurde en verscheurde stad te bekijken, dus zijn we nu hier! En het is opnieuw prachtig (ja, wat niet). Na aankomst zijn we naar Mt. John gereden en vanaf deze berg heb je een fantastisch uitzicht op het hele meer. Deze plek kan in de avond ook omtoveren tot de mooiste sterrenhemel van de wereld. We hebben natuurlijk gisteravond geprobeerd om deze te spotten, maar het was helaas te bewolkt.
Vandaag hebben we wel weer iets leuks gedaan. We hebben namelijk de Peninsula route gedaan. Wat hier nou leuk aan was is dat we bij aankomst het bord lazen en zagen dat het tussen oktober en half december gesloten was in verband met de lammetjes. Dus wij waren best wel teleurgesteld, want dit leek ons een mooie route en dit werd ons notabene aangeraden door de meneer van het informatiecentrum. Maar goed, dat bord was best klein en er was geen hek of iets dergelijks. Dus ik dacht, dan bel ik die meneer wel op. Dus ik het informatiecentrum gebeld en hem uitgelegd dat het op het bord stond en dat we nou niet weten of het uiteindelijk mag. De beste man was zelf ook niet op de hoogte van dit bord, maar vertelde ons dat we het wel konden proberen en als we merkte dat de schapen en de lammetjes gestrest raakte van onze aanwezigheid dat we maar terug moesten lopen. God, wat geweldig! Na 200 meter stonden we al te twijfelen. Er keken namelijk 50 koppies onze richting op en ze begonnen meteen te blaten. Maar gestrest? Geen idee! Dus wij maar rustig lopen in de richting en toen begonnen ze vanzelf wel weer verder te lopen. Had nog wel gevraagd aan Bar of hij misschien wist of er ooit iemand aangevallen was door een schaap, maar beide hebben wij nog nooit zo'n verhaal gehoord. En we waren echt de enige daar!!! Dus ja, we konden dan ook niet echt gered worden mocht een schaap helemaal gaan flippen... je weet het nooit! Maar met uitzicht op het meer, uitgestrekte landschappen, tientallen schapen, besneeuwde bergtoppen was het plaatje weer compleet!
Na de wandeling zijn we nog naar de Church of the Good Shepherd gegaan. Dit is echt een schattig klein kerkje. Het staat aan het meer en met die bergen erachter is dit ook een zeer gewild trouw kapelletje en worden er honderden huwelijken per jaar daar afgesloten.

Voor nu denk ik dat dit wel weer even voldoende is. Heb ook niets meer te vertellen, want de rest moeten we nog meemaken! We genieten in ieder geval nog steeds volop en zijn elke keer weer verbaasd over de diversiteit en schoonheid wat een land kan bieden! Een aanrader voor iedereen!

Tot snel!

Heeeeeeeel veel liefs en een dikke kus vanuit Nieuw-Zeeland,

Anne en Barry