Oost, west... Zuid is the best!

Lieve allemaal,

Vandaag zijn we precies acht weken op reis. Op dit moment zijn we weer aan boord van de interislander ferry richting het noordereiland. Twintig mooie dagen hebben we op het zuidereiland doorgebracht. Wat een mooi land. Elke keer weer raak je onder de indruk van alles wat dit land te bieden heeft.

Na Lake Tekapo zijn we gaan rijden naar Mount Cook en wat hebben we daar een prachtige dag gehad! We zijn de Hooker Valley Track gaan lopen. Een 3 uur durende route die we klimmend en klauterend over hoge rotsen af moesten leggen, maar wat een uitzicht. Echt onbeschrijfelijk! Het is alsof je in een schilderijtje loopt. De imposante Mt. Cook, de hoogste berg van het land op de achtergrond en daar omheen besneeuwde bergtoppen, rotsen en riviertjes.
Die middag zijn we verder gaan rijden naar ons hostel in Omarama. We hebben ondertussen al heel wat hostels gezien, maar dit is er eentje we niet snel vergeten. Het hostel werd gerund door Tony, een gepensioneerde boer. Zijn zoon had het bedrijf over genomen, maar het hostel was gebouwd op hun land. En niet zomaar land: 2300 hectare! Moet je je voorstellen: je rijd van de weg af en in de verte zie je dus een groot huis staan omringt door land, schapen en koeien. Het huis had hij 10 jaar geleden laten bouwen voor zichzelf en als extra inkomsten heeft hij dus backpackers te gast. Het bijzondere was dat hij ALLES deelde met zijn gasten. Badkamer, huiskamer, keuken... Hij had alleen een bed voor zichzelf. In de 10 jaar had hij ruim 30.000 gasten in zijn huis ontvangen. Ongelofelijk! En toch, vanuit mijn "vrouwelijk oogpunt" kon je wel echt zien dat het een mannenhuis was. Het was toch wel een beetje een zooitje. Niet vies, maar gewoon rommelig!

Tony was ook wel een bijzondere man. Er hing een koekoeksklok in de woonkamer en aan de hand daarvan had ik hem getimed: 1,5 uur aan een stuk door gepraat over 1 ding: politiek. Klinkt niet echt aardig, maar als je drie keer hetzelfde verhaal hoort over dat boeren tegenwoordig eerder overlijden door de stress op de boerderij, dan ga je wel eens op andere dingen letten. Hij stond niet echt positief in het leven en was zeker niet positief over het huidige politieke stelsel en hoe deze naar de boeren in Nieuw-Zeeland keek. Op de tafel lagen stapels boeken, voornamelijk mappen. Hierin had hij, en ik heb het echt zelf gezien, een 36 hoofdstuk tellend verhaal zelf getypt en in hoesjes gestoken over de politiek en hoe deze het boerenleven kapot maken. Ik denk dat hij voornamelijk zijn ei kwijt wil bij alle backpackers die bij hem op bezoek komen. Toch was het een hele bijzonder ervaring!

In de ochtend werden we wakker met het geluid van de blatende schaapjes op de achtergrond. Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van Tony en hem bedankt voor het bijzondere verblijf en zijn daarna naar Queenstown gereden. Queenstown staat echt bekend om zijn extreme sporten: bungeejumpen, skydiven, jetboats, en nog veel meer. Aangezien dit niet echt in ons straatje ligt, zijn we het centrum in gegaan en zijn we 's middags naar de film James Bond Skyfall geweest. Als je naar de film gaat in Nederland krijg je vaak de mededeling dat je de mobiele telefoons uit moet schakelen. In Nieuw-Zeeland krijg je de safety announcement over wat je moet doen wanneer er een aardbeving plaatsvind... Blijven zitten en niet in paniek raken! Best bizar.

De volgende dag zijn we naar Te Anau gereden en hebben we 2 nachtjes geslapen op een hertenboerderij. Ook weer ongelofelijk leuk! We sliepen in houten huisjes met uitzicht op bergen, schapen en natuurlijk de herten. De ga van aankomst hebben we in het stadje een tour geboekt naar de Milford Sounds voor de volgende dag. Te Anau is het laatste dorpje (met de laatste benzinepomp) voordat je de 119 kilometer lange weg naar de Milford Sounds afreist. Je kan alleen maar vooruit of omkeren en terugrijden, want verder is er niets op deze weg. Om 6.00 ging onze wekker de volgende dag en een blik naar buiten was genoeg: de mist steeg op uit de bergen voor ons huisje, er was een regenboog en de schaapjes stonden te blaten. Om half 8 zijn we gaan rijden naar de Milford Sounds. Wat een prachtige weg! Het had heel veel geregend, dus er waren overal regenbogen te zien en op een gegeven moment rij je dus ook door de mistwolken heen. Het regent in dit gebied zo'n 300 dagen per jaar. Voor de tours is dit niet erg, want alles ziet er nog mooier uit wanneer het geregend heeft (zo werd na verteld). Onze dag verliep toch wat anders dan gepland...

Toen we Te Anau uitreden zagen we dat vanaf de Hollyford Track de weg gesloten was. Ik had een kaartje waarop ik zag dat de weg zich op een gegeven moment zou splitsen naar links (Milford Sounds) en rechts (Hollyford Track). Maar goed, je raad het al: na 89 kilometer rijden kwamen we voor een gesloten hek. De Milford Road was afgesloten. En nee, deze keer lag het echt NIET aan mijn navigatiekunsten. Het was gewoon echt niet goed aangegeven op de borden. Het probleem was dat door de hevige regenval van de afgelopen dagen de rotsen waren gaan rollen en terecht kwamen bij de tunnel waar je doorheen moest. Nu zijn dat geen lullige rotsblokken, maar er rolt zo een blok van 100.000 kilo naar beneden. Helaas pindakaas, we zijn weer omgekeerd en hebben het stuk weer terug gereden. Het was gelukkig een mooie weg, maar we baalden als een stekker dat onze tour niet door kon gaan. We zijn terug gegaan en hebben de hele dag bij de open haard in het hostel gezeten, want het regende verder toch de hele dag! Uiteindelijk is die weg in totaal nog vier dagen dicht geweest, omdat de rotsen moeilijk te verwijderen waren en omdat ze de bergen niet goed konden monitoren op verdere rock fall.

Van Te Anau zijn we via de west kust verder gereden naar Wanaka. Onderweg zijn we nog gestopt bij een paar uitzichtpunten over verschillende meren. Wanaka is een klein stadje en voor ons was dit een tussenstop naar de volgende bestemming. De dag erna zijn we namelijk naar Franz Josef gereden. Hier zijn we ook twee dagen gebleven. Omdat de eerste dag al bijna om was vanwege het rijden zijn we in de middag bezig geweest met wat dingen uit te zoeken voor ons volgende avontuur, namelijk Australië. We hebben nu voor de eerste nachten een hostel gevonden in Sydney. De volgende dag hadden we een vol programma. In de ochtend zijn we eerst naar Lake Matheson gereden. We hebben onze wandelschoenen weer aangetrokken en hebben een 1,5 uur durende Loop Track gemaakt rond het meer. Wat het meer vooral aantrekkelijk maakt zijn de weerspiegelingen in het water van Mount Tasman en Mount Cook (die wij al eerder hadden gezien). Helaas stond er nog iets te veel wind, dus de weerspiegelingen waren niet zichtbaar. Maar toch was het mooi om te zien!

Na Lake Matheson zijn we doorgereden naar Fox Glacier. In dit gebied zijn twee grote gletsjers: Fox Glacier en Franz Josef Glacier. Eerst zijn we dus de Fox gaan bezoeken. Je moest eerst door de "gletsjer vallei" lopen om bij de terminal face van de gletsjer te komen. In 200 jaar is de gletsjer al enorm gesmolten en het zal ook niet heel lang meer duren voordat deze helemaal weg is. Vooral bijzonder is hoe alles hier wordt aangegeven qua veiligheid. De gletsjer en de vallei zijn erg onvoorspelbaar en elk moment kan er iets naar beneden vallen. Op een geven moment mochten we gedurende 500 meter gewoon niet stoppen met lopen in verband met veiligheid. Uiteindelijk kon je tot 200 meter afstand van de gletsjer komen, de rest was allemaal afgesloten. In het verleden zijn er mensen zo slim geweest om over de afscheiding te klimmen om op het ijs van de gletsjer te gaan staan. Deze mensen hebben het moeten bekopen met de dood. Één verkeerde beweging of een scheur in het ijs kan ervoor zorgen dat er grote ijsblokken naar beneden komen en je wordt bedolven onder het ijs. Die borden staan er ook niet voor niets denk ik dan... Toch was het wel echt een indrukwekkend gezicht en was het mooi om te zien. Eenmaal terug op de parkeerplaats hebben we geluncht in de auto. Toen we weg wilden rijden, zagen we ineens een Kea vogel. Dit lijkt een uit de kluiten gewassen papegaai. Barry heeft de tik om alles wat vliegt op de foto te nemen, dus ik werd gedirigeerd om meteen de camera te pakken om er een foto van te maken. Omdat de vogel aan de kant van Barry was, had hij het raampje open gedaan zodat ik er een goeie foto van kon maken. Omdat de vogel op afstand was, kon ik hem niet goed op de foto nemen. Maar ineens ziet die vogel ons en komt op ons af gehupt, dus ik denk: goed fotomoment! En wat doet Bar? Zijn raam dicht! Alsof hij bang was dat die vogel hem aanvalt terwijl we in de auto zaten... Mij kon je opvegen. De Franz Josef Glacier stond de volgende op de planning. Deze hebben we bekeken vanaf een afstandje op de berg. Al met al was dit dus weer een geslaagde dag.

Onze laatste bezichtiging op het zuidereiland waren de Pancake Rocks en de Blowholes in Punakaiki. Omdat deze het beste te bezichtigen waren om 20.00 vanwege vloed, zijn we eerst de Pororaki Track gaan doen. Deze was 10 kilometer door een dichtbegroeid bos langs de rivier. Erg mooi. Eenmaal terug in het kleine stadje wilde we een ijsje eten en je geloofd het niet: lopen we Marjan met haar broer en zus tegen het lijf! Echt te toevallig voor woorden. We wisten namelijk helemaal niet van elkaar dat we in Punakaiki waren en het gekke was nog dat ze dezelfde wandeltocht hadden gedaan, maar net 30 minuten eerder waren vertrokken. We hebben samen gezellig een ijsje gegeten en zijn daarna meegegaan naar hun hostel voor een kopje thee. Wij zijn daarna iets gaan eten bij de plaatselijke Tavern (hadden ook geen keus, dit was het enige restaurant en er was ook geen supermarkt te bekennen) en na een heerlijke fish 'n chips maaltijd zijn we naar de Punakaiki Pancake Rocks and Blowholes gegaan. Helaas voor ons, geen Blowholes omdat er te weinig wind stond. De Pancake Rocks waren wel leuk om te zien. Stapels pannenkoeken, maar dan van rosten gemaakt.

De volgende dag was onze laatste rit op het zuidereiland. En die hebben we met een knal (!) afgesloten. We reden over de prachtige wegen van de West Coast naar het binnenland. De lucht was strakblauw, buiten was het 25 graden en op de radio kwam "All I Want For Christmas" en "Dreaming of a White Christmas" (wat hier echt alleen bij dromen blijft) voorbij. Kilometers lang zien we geen kip op de weg, tot er ineens een grote truck voorbij raast en een losliggend steentje op laat waaien die met een dikke knal tegen onze ruit van de Tiida aan kwam. Met als gevolg een dikke pit in het raam. Hoe noordelijker we kwamen, hoe warmer het werd. We deden de airconditioning aan en toen ging het fout: een dikke scheur kwam in het raam vanuit die pit, je hoorde het helemaal kraken! Gelukkig waren we 30 kilometer van Picton en gelukkig was daar ook een vestiging van het verhuurbedrijf waar we onze auto vandaan hadden. We zijn daar heen gereden en binnen 10 minuten kregen we gewoon weer een gloednieuwe auto (hetzelfde model) en ook nog eens lekker schoon. Oh, en even een leuk feitje: omdat we de auto in moesten leveren, werd het natuurlijk ook tijd om het aantal kilometer te berekenen. Tot nu toe hebben we 5834 kilometer gereden! Best een aardig ritje. In Picton hadden we gister nog een nachtje geslapen en nu dus op de Ferry naar het noordereiland.

Helaas is ons avontuur in het zuiden ten einde, maar wat hebben we genoten! Het land heeft ons verrast (in positieve zin). Nieuw-Zeeland is gevarieerd, na elke bocht is het weer een verassing wat je te zien krijgt. Het verveelt nooit!

Wat we nog even wilden doen is iedereen bedanken die een berichtje achter heeft gelaten op onze waarbenjij.nu en facebook. Het is heel leuk om te weten dat mensen thuis het leuk vinden om de verhalen te lezen. We zien ook dat de site elke keer goed wordt bezocht, dus dat vinden we super!

Dit was het weer voor nu! Tot de volgende keer...

Heeeeel veel liefs uit het verre Nieuw-Zeeland van ons,

Anne en Barry