Boer zoekt vrouw, maar dan anders!

Lieve allemaal,

Daar zijn we dan weer. Deze keer vanuit het noorden van Australië, Ravenshoe. We zitten op 3 kilometer hoogte in het regenwoud in de middle of nowhere. Geen tv, geen internet, soms geen water(want dat moet gepompt worden als het op is) en soms geen mobiel bereik...
We zijn op avontuur! En hemeltje lief... een behoorlijk avontuur, want dit hadden wij nooit verwacht!

Het verhaal begint op 4 juli. Na een overnachting in Cairns werden wij opgehaald door de boer (Mick). We waren behoorlijk zenuwachtig, want ja... We hadden uiteraard geen idee wat ons allemaal te wachten stond! We hebben veel emails over en weer gestuurd, maar daar bleef het bij. Je hoopt dus altijd maar dat het echt een boer is en niet iemand die ons gaat ontvoeren... Ja sorry, dat kwam toch even in mij op;)!

Anyway, hij kwam ons netjes halen in zijn werkkleding en we maakte kennis. De eerste indruk was erg goed. Een aardige, nog jonge man (39). Toen stapte we in de auto en zijn de 2,5 uur durende tocht naar niemandsland gaan rijden. We hadden verwacht dat wij in een gezin van vier terecht zouden komen: Mick, zijn vrouw en hun twee zoontjes. In de auto vertelde hij al snel dat er veel was veranderd en dat zijn gezin naar Nieuw-Zeeland is vertrokken en hij over een aantal maanden daar ook heen vertrekt voor een nieuwe uitdaging. Hij wilde zich alvast verontschuldigen voor de rommel in het huis vanwege de verhuizing. Prima, want ja.. Wisten wij veel?

In die tijd in de auto hebben we veel gevraagd en hadden we een goeie indruk van hem. Naast melkboer is hij ook een dierenarts en gaat dit werk ook straks weer uitvoeren in Nieuw-Zeeland. Hij vertelde ons ook in de auto dat hij bezig is met zijn eigen bedrijf voor het klonen van koeien. Er staan dus echt twee kloon koeien in het land..best bijzonder! Een van de koeien is uitgerekend voor een kalf eind juli. Omdat deze kalfjes heel erg veel geld waard zijn, worden deze met een keizersnede gehaald. Hij heeft ons al beloofd dat we daarbij mogen zijn, dus dat wordt vast erg bijzonder!

In ieder geval, na de 2,5 uur komen wij aan bij het huis en krijgen een behoorlijke schok: het huis is VIES! En niet een beetje vies, maar heeeeeel erg vies! Een beetje zoals van die programma's waar mensen geholpen worden met schoonmaken... Dat type "vies". We keken elkaar aan en dachten echt: dit is zo NIET ons.. Wat nu? We wisten dat wij niet in het huis sliepen, maar in een gecreëerde ruimte. Dit bleek dus gewoon in de schuur te zijn! Ik heb dus wel even gejankt toen we aankwamen en onze spullen in de kamer waren gezet. Gelukkig was deze ruimte wel schoon, maar alles met elkaar was even te veel en wisten we niet zo goed wat we precies moesten doen. Vooral de eerste nacht was behoorlijk spannend. Omdat je in de schuur slaapt waar de koeien worden gemolken, zijn er ook complete muizen en ratten families die zich blijkbaar om de zoveel tijd vermenigvuldigen. Of die beesten nu hard aan het feesten waren of elkaar afmaakte, dat weten we niet. Wel weten we dat we alles konden horen! Het lopen op het dak, het piepen... Het leek wel alsof ze door het plafond heen kwamen. Gelukkig was de ruimte wel zo gebouwd dat er geen beesten binnen konden komen. De eerste nacht hebben wij dus niet geslapen door alle geluiden en natuurlijk de geur van koeienpoep. Als je naar bed gaat loop je door de poep... En als je de volgende ochtend opstaat komt de geur van koeienpoep te weer tegemoet waaien.

Nu zullen jullie thuis wel denken, maar waarom ga je dan niet weg? Nou, toch is het heel gek maar we hebben het enorm naar ons zin! Het werk is ontzettend leuk en de mensen zijn heel erg lief. Toen wij aankwamen was er nog een andere backpacker uit Duitsland. Ze heet Ann-Sophie en ik heb onwijs veel met haar gelachen! Helaas is ze gister na zes weken op de boerderij vertrokken om verder te reizen. Daarnaast is Mick ook onwijs aardig. Hij is gister vertrokken naar Nieuw-Zeeland voor twee weken om tijd met zijn gezin door te brengen. Wij zijn hier nu op de boerderij met een wat ouder stel: Mandy en Rick. Hele lieve mensen die zelf ook een melkboerderij hebben gehad en Mick nu uit de brand helpen door op de boerderij te passen. Nadat Mick gister was vertrokken, hebben wij een groot gedeelte van het huis opgeruimd zodat het wat meer leefbaar wordt. Een behoorlijke klus!
Maar om nog even terug te komen op Mick: naast het feit dat hij een enorme chaoot is die niets doet in het huis of in het huishouden, is hij wel enorm zorgzaam en zorgt hij goed voor ons. Wij werken hier uiteraard voor ons tweede jaars visum en krijgen niet betaald. Wel krijgen wij dus onderdak en eten en dat is altijd perfect in orde! Als je iets lekker vind dan wil hij dat voor je halen (al worden de boodschappen wel 1 keer per week gedaan, omdat de dichtstbijzijnde grote supermarkt 70 kilometer verderop zit), maar hij wil het je zo gemakkelijk mogelijk maken. Ook neemt hij ons overal mee naar toe. Vorige week zaterdag was er bijvoorbeeld een grote show in Malanda. Het was het feest van het jaar in deze regio: er was een kermis, een houthak wedstrijd, een melkkoeien wedstrijd en een show met beef cattle... Lekker boers Aussie stijl dus;)! Ook heeft hij ons meegenomen naar de hot springs en gaan we regelmatig naar de plaatselijke pub voor een biertje en footy (Aussie sport). En wat ik nog steeds zo fantastisch vind hier is dat accent... Zeker die boeren hier, echt fantastisch. Iedereen is ook enorm gastvrij en maakt een praatje met je!

Maar nu even terug naar de dagelijkse routine hier op de boerderij. We worden in de ochtend tussen 4.30 en 5.30 gewekt voor het melken. Gelukkig is hier een kast beschikbaar met allemaal oude kleding wat we kunnen gebruiken. Nog even tussendoor: wij hebben onze koffer niet uitgepakt en gaan dat ook niet doen. We dragen alle oude kleding die hier beschikbaar zijn. En echt... Als jullie ons hier rond zien lopen dan lach je je rot!
Dus in de vroege ochtend worden eerst door de mannen de koeien van het veld naar de melkput (dairy) gejaagd met behulp van een quad (wat overigens Barry zijn nieuwe speeltje is). In de tussentijd kleden wij ons aan. Vaak hebben we een overall aan met goeie laarzen en een schort om. Vaak ook een pet of een muts, want de stront komt echt overal! Alles wordt dan klaargezet voor het melken en dan wachten we op de koeien.

In de melkput komen de koeien aan twee kanten naar binnen. Aan beide kanten kunnen 16 koeien, dus 32 totaal in de put. Wij staan een niveau lager zodat wij op ooghoogte van de uiers komen. Dat is in het begin wel een beetje eng, want je bent omringt door koeienkonten. Het gedeelte waar wij namelijk lopen is ongeveer 1,5 meter breed. De koeien moeten ook de put ingejaagd worden. Belangrijk is daarbij ook dat je goed telt,wan als je er meer dan 16 hebt, dan moeten ze achteruit de put weer uit. En koeien zijn echt heel domme dieren, dus dat is niet altijd fijn! Als de koeien goed staan, worden ze eerst gevoerd. Hiervoor moet je per koe aan een touw trekken zodat het graan in de box valt. Als ze gevoerd zijn, zijn ze rustiger en blijven ze beter staan. Dan moeten wij de cups op de tepels zetten. Zodra je dit gedaan hebt worden de koeien automatisch gemolken.

Het plaatsen van de cups op de tepels was eerst wel spannend omdat je tussen de benen van de koe moet en ze willen wel eens schoppen... Eerlijk is eerlijk, dat doen namelijk de meeste vrouwen als er een vreemde aan je tepels zit ;)! Gelukkig kunnen ze niet echt hard schoppen, want eenmaal in de melkput staan ze redelijk vast en kunnen geen kant op. Toch moet je altijd opletten waar je je hand neerlegt, want 600 kilo op je hand is niet fijn! De cups vallen vanzelf af wanneer er geen melk meer uit komt. Een koe produceert ongeveer gemiddeld 18 liter melk per dag. Dat is echt het gemiddelde, want sommige koeien kunnen 40 liter per dag produceren! Gemiddeld duurt het melken van een koe 6-8 minuten. Sommige doen er langer over, andere korter. Zo is er hier een koe met de naam"princes Kate". Bij haar duurt het eeeeeuuuwen voordat ze een keer klaar is. Wanneer je haar ziet is het dus van belang dat je eerste de cups van haar opzet, anders duurt de hele rij erg lang. Na het melken spuiten we de tepels in met een desinfecterende spray en dan mogen ze weer naar het land.

Omdat je op ooghoogte staat met de uiers,moet je soms ook even omhoog kijken. Wanneer je namelijk net de cups op de tepels zet en die staart van de koe gaat omhoog, dan kan je het beste even een stapje opzij zetten anders krijg je namelijk een verse koeienvlaai op je hoofd. De koeienpoep zit namelijk overal! Spetters poep krijg je in je haar, op je gezicht, je handen.... Je komt er niet onderuit om niet vies te worden! In de tien minuten dat een koe in de put staat kan ze, als ze er echt geen zin in heeft, twee keer poepen en piesen! Je kan je dus wel voorstellen, het lijkt alsof je door de modder loopt, maar het is allemaal poep! Maar het rare is dat je er aan gewend raakt en dat je de geur nu beter kunt verdragen.

In totaal zijn er 250 koeien op een land van 200 hectare. Een behoorlijk stuk grond dus! Op dit moment worden er ongeveer 170 koeien twee keer per dag gemolken: in de ochtend en in de middag rond 15.00. Het melken duurt ongeveer 1,5 uur en daarna moet je uiteraard opruimen. Naast het opruimen zijn wij ook verantwoordelijk voor de kalfjes. En dat is zoooo leuk! Op dit moment hebben wij 8 kalfjes waar wij voor zorgen. Na elke melking krijgen ze verse melk direct van de koe en ze worden helemaal gek als we met de emmers vol melk aanlopen. Sommige drinken zelf uit een bak, maar er zijn er een paar die de fles krijgen. Het leuke is dat wanneer je komt, dan denken ze dat je vingers ook melk geven. Als je ze dus een vinger geeft, dan beginnen ze daaraan te zuigen. Zo bijzonder, want die beestjes hebben een zuigkracht dat is niet normaal!

Helaas gebeuren er ook dingen waar ik nog niet zo heel gemakkelijk mee om ga. Wanneer er een kalfje wordt geboren als jongetje, dan worden deze door de boer doodgemaakt met een loden pijp. Het klinkt heel hard, maar met 1 klap is het kalfje dood, dus het is geen dierenmishandeling ofzo. Dit doet hij omdat een stier niets oplevert op een melkboerderij. Ik snap wel waarom hij dat doet, maar meestal zie je de kalfjes nog wel tijdens het melken en daarna zie je ze dood liggen. Helemaal als je dan in de avond in bed ligt en de moeder koe staat te janken om het kalfje.

Dus ja... Dat is ook het leven op de boerderij. Barry heeft het daar minder moeilijk mee. Hij is namelijk al een paar keer mee geweest om te zien hoe dat gedaan wordt. Ook brengt hij de dode kalfjes naar "The bones". Dit is eigenlijk de koeienbegraafplaats op het land. Hier worden alle dode kalfjes en koeien naartoe gebracht om in het land te "vergaan".
Zoals ik al eerder vertelde, Bar heeft een nieuwe speeltje: de quad. Toen de kalfjes dood waren gemaakt had hij ze een voor een achter zijn quad meegesleept naar "The bones". Het is wel echt een heel zielig gezicht, een dood kalfje achter zo'n quad, maar je gaat er steeds beter mee om. Het is namelijk wel mogelijk om de stiertjes levend te houden, maar na zes weken voeren worden ze dan evengoed opgehaald en gaan dan naar de slacht... Ook in de verkoop leveren ze vaak niet meer dan $20-30 op. Dit is het dus allemaal niet waard.

We hebben trouwens wel iets ongelooflijks meegemaakt vorige week. Mick vertelde ons dat hij zag dat twee koeien aan het bevallen waren, maar dat er problemen waren en dat hij ze wilde helpen. Hij vroeg of we het leuk vonden om te kijken. Dat wilde wij wel! Dus we hadden ons omgekleed, ik had de camera gepakt en we waren klaar om dit te aanschouwen... Dit ging dus even anders! De koeien hadden we apart gezet van de rest en Mick zei: oké, stroop je mouwen op en was je hele armen met water, dit werkt namelijk als een soort van glijmiddel. Dus ik dacht: hmmmm, we gingen toch kijken? Voor we het wisten zat zowel Bar als ik tot aan onze ellebogen in de vagina van de koe terwijl Mick zei: "hier voel je het linker voetje, daar het rechtervoetje en als je hier verder gaat voel je het neusje van het kalfje". Nouuuu dat was echt WOW! Mick heeft toen een touw om beide pootje gedaan en toen mochten Bar en ik gaan trekken. En niet gewoon trekken, nee met ons hele gewicht moesten we proberen dat kalf uit de koe te halen. Het was zo bijzonder om dat kalf je zien! Uiteindelijk maakt het een flinke klapper op de grond en zat het vol met slijm. We waren er allebei een beetje stil van! Zo bijzonder was het. Toen de tweede koe! Ook net zo bijzonder. Ik had echt gehoopt op twee meisjes, maar helaas... Beide kalfjes waren jongetjes...

Toch had ik nooit gedacht dat we zoiets ooit zouden doen en staan we toch beetje versteld van onszelf en van elkaar dat we dit gedaan hebben. Ik vind het ook leuk om Bar bezig te zien. Hij heeft het enorm naar zijn zin en is helemaal in zijn element. Hij jaagt de koeien achterna op de quad, helpt met aanleggen van een infuus voor een koe, doet hekwerk en wil (uiteraard) alles weten en stelt daarom honderd vragen in een uur.

In totaal moeten wij 88 dagen werken voor ons tweede jaars visum. Of we dat hier gaan volbrengen dat weten wij nog niet, maar we houden jullie op de hoogte! Zoals jullie al merken in bovenstaand verhaal... Er gebeurd genoeg!

Tot de volgende keer!

Veel liefs en een dikke knuffel

Anne, Barry
En een klein kattenpootje van Bobby the farm cat.