Op avontuur met Barry, Anne en Nissan Tiida

Kia Ora!

Nou, daar zitten we dan... Echt aan de andere kant van de wereld, in het prachtige Nieuw-Zeeland.

Op 2 november kwamen we aan vanaf de Cook Islands nadat Jake ons had uitgezwaaid met zijn ukelele op Rarotonga Airport. Deze man komt 900 keer (!!) per jaar naar het vliegveld om daar de mensen te verwelkomen met traditionele liederen van de Cook Islands en wanneer de mensen weggaan, staat hij daar ook weer vrolijk te spelen. Een leuk afscheid!

En toen kwamen we na een vlucht van vier uur aan in het "koude" Auckland. Ik zeg koud, want het is natuurlijk best een verschil van 30 graden in de Cook's naar 16 graden in Auckland. Op het moment is het lente en het weer is wisselvallig. Gelukkig tot nu toe 1 regenbui gehad, dus helemaal geen slecht weer en wanneer het zonnetje schijnt is het lekker warm.
Maar goed, we zijn hier nu dus ruim een week en we hebben weer ontzettend veel gezien en gedaan. Hier dus weer een update vanuit het verre Nieuw-Zeeland;

Na aankomst zijn we gelijk naar ons hotel gegaan bij het vliegveld en zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De volgende dag stond er al een spannend item op ons programma; onze auto ophalen. En ja, dat is spannend, want je hoopt dat je niet zes weken met zo'n oud, verschrompeld karretje opgescheept zit...
Het tegendeel was waar en we zijn trots op onze auto: de Nissan Tiida. Hij ziet er nog als nieuw uit (volgens Bar valt dat wel mee, maar ik vind van wel) en hij rijd als een zonnetje (ook volgens Bar, want ik heb nog niet gereden).
Op de Cook's hebben we al een beetje kennis kunnen maken met de regels waarvan de voornaamste is: links rijden. Toch is dat wel even anders met een auto EN in een grote stad als Auckland, maar bepakt en bezakt met kaarten van alle regio's van het land gingen wij meteen op pad richting onze eerste stop Whangarei. Natuurlijk moet ik als (in dit geval linkerhand van Bar) ook een taak op me nemen en dat is: de navigatie. En dan bedoel ik niet een TomTom, maar gewoon ik, Anne... Altijd geduldig op de weg en brengt je van A naar B. Nou je raad het al. We zijn nog geen 10 minuten onderweg en ik zit niet op te letten en we missen de eerste afslag...oeps. Maar geen paniek, want binnen 5 minuten wist ik waar we waren en met een zuchtende Barry en een "leuk" rondje door de buurten van Auckland raakten we weer op het goede spoor. Van Auckland naar Whangarei is een stuk van 150 kilometer. Dan denk je dat je daar binnen anderhalf uur zeker bent, maar dat werkt toch anders in NZ. Hier doe je daar 2,5 uur over. Dat komt omdat de weg voornamelijk bestaat uit heuvels en heeeel veel bochten. De eerste indrukken van het land vanaf de motorway waren echt geweldig. Zoveel groen, heuvels, schapen en koeien. Nu heb je die ook in Nederland natuurlijk, maar die NZ schapen zijn echt leuk! Deze hebben namelijk ook zo'n dikke haardos op hun hoofd en persoonlijk vind ik schapen gewoon heel leuk.

Goed, na een indrukwekkende tocht kwamen we aan bij een indrukwekkende eerste accommodatie: Little Earth Lodge. Het had zo uit de Lord of the Rings film kunnen komen (wat trouwens heel veel lijkt hier). Een schattige lodge op 4 kilometer buiten de stad Whangarei, midden in de bergen met super schone kamers. Omdat de lodge vlakbij de Abbey Caves stond, zijn we daar de volgende dag heengelopen. Het is ook mogelijk om de grotten in te gaan, maar dan moet je echt gaan kruipen door smalle gangen en daar zijn we allebei niet zo van. Dus we hebben ons hoofd door de ingang gestoken en zijn toen verder gegaan naar het A.H. Reed Memorial Kauri Park. Hier hebben we een looproute gedaan van ongeveer 35 minuten die ons naar de Whangarei Falls bracht. Dit was de meest gefotografeerde waterval in NZ en werd daarom ook wel de Paris Hilton onder de watervallen genoemd. Het was ook wel een indrukwekkende waterval en (gelukkig) de moeite waard om erheen te lopen. Na de waterval zijn we naar een uitkijkpunt gegaan die uitzicht gaf over de hele stad en de baai. Na een paar foto's gemaakt te hebben zijn we terug gegaan naar de logde en daar ontmoette wij een 76-jarige man die 51 jaar geleden vanuit Nederland naar NZ is geëmigreerd. We hebben samen met hem gegeten en het was heel leuk om zijn verhalen te horen. Hij vertelde dat hij 51 jaar geleden met een boot naar NZ is gekomen, genaamd de Waterman en dat die tocht 6,5 week heeft geduurd. Zijn echte naam is Cornelis, maar hij sprak geen Nederlands meer (of in ieder geval niet goed en het koste hem veel moeite). In Nederland werd hij altijd Cock genoemd, maar eenmaal aan boord van het schip bleek dat dit geen goede naam was voor een Engels sprekend land, dus noemde hij zichzelf vanaf toen Collin. Hij was zelf ook een 6-weekse tocht door het land aan het maken door heel NZ vanwege zijn werk/hobby. Hij entertaint namelijk mensen in de "retirement villages". Dit zijn dus complete dorpen voor ouderen die hier hun oude dag doorbrengen waarbij alle faciliteiten van een verzorgingstehuis aanwezig zijn. Hij zingt liedjes uit de oude doos voor de mensen en dat geeft hem veel voldoening. Leuk om zulke mensen te ontmoeten en ook om de verhalen te horen.

Na 2 nachten in deze mooie lodge was het tijd om verder te gaan. De volgende dag zijn we vertrokken richting de Bay of Islands (ongeveer 70 kilometer verder). De naam zegt het al, veel eilanden (144 in totaal) in een grote baai. We hadden een hostel geboekt in Paihia, genaamd the Pickled Parrot. Wederom weer een mooie en schone accommodatie. In eerste instantie zouden we hier 3 nachten verblijven, maar daar hebben we al snel 2 van gemaakt in verband met het feit dat er niet heel veel te zien is, tenzij je het water op gaat. En aangezien de prijzen van de tours op het water aan de hoge kant waren, hadden we besloten om de volgende dag de Discovery Tour met ExploreNZ te doen. Om 13.30 de volgende dag zijn we vertrokken vanaf de haven richting de eilanden. Het was ook de bedoeling dat we nog dolfijnen zouden spotten... Nou, de tour was echt super en veel beter dan we hadden verwacht! Je vaart de haven uit en dan vaar je langs eilanden waar de schipper dan iets over verteld. Ook de dolfijnen waren snel gevonden. Dat was echt geweldig! Ze waren heel nieuwsgierig en ze kwamen echt bij de boot. Dat was toch wel echt een kippenvel momentje! Ik heb heel veel filmpjes gemaakt en wanneer ik ze later die dag terugkeek viel mij op dat ik vrij weinig zeg behalve: "oh..." "Wat mooi...""Bar, kijk! kijk! kijk" waarop je Bar op een van de filmpjes hoort: "ja An, ik zie het (zucht)". Ik was gewoon erg enthousiast omdat ik het (naast die schapen) ook hele mooie beesten vind. Na het speelkwartiertje zijn we verder gegaan en de zon begon steeds meer te schijnen (er was namelijk regen voorspeld)... Heerlijk! We zijn ook nog langs "Hole in the rock" gevaren, een bekende toeristentrekpleister. Een enorme rots waar dus een gat in zit en waar je met de boot doorheen kan varen als het weer dat toelaat. Wederom weer erg indrukwekkend. Later in de tour maakten we een stop op Oneherei Island waarbij we een hoge berg beklommen waarvan we een prachtig mooi uitzicht hadden op de baai en een aantal eilanden. Een geslaagde dag bij de Bay of Islands!

De volgende dag zijn we weer in de auto gestapt en zijn we van de oostkust over gestoken dwars door het land naar de westkust om richting Waipoua Forest te rijden. Hier kom je langs plaatsjes als Opononi en Onaputi, waar je binnen een poep en een scheet doorheen gereden bent. Toch zijn het wel idyllische plaatjes. Waipoua Forest was ook mooi. De highlights van dit park waren eigenlijk 3 grote bomen. Waarvan de grootste 51 meter hoog was en een omtrek van 16 meter. Dus je kan je wel voorstellen dat het moeilijk is voor de "tree huggers" om daar hun armen omheen te slaan. Al zouden ze dat willen, dan zou dat ook niet mogen, want die bomen zijn heel kwetsbaar en als je op de wortels staat kunnen ze snel doodgaan. Vandaar dat er ook looppaden gebouwd waren zodat de bomen beschermd bleven. De "snelweg" loopt ook 18km door het park, dus het was leuk om daar ook doorheen te rijden. Ik zeg wel snelweg, maar hier in NZ is het rijden buiten de grote steden echt stil. Je komt op sommige stukken kilometers lang geen tegenliggers tegen...
Aan het einde van de middag kwamen we aan in Dargaville waar we verbleven in The Greenhouse Lodge wat vroeger ook een oude school was.

De volgende dag zijn we naar Auckland afgereisd en na een tocht van 2 uur kwamen we aan bij ons nieuwe onderkomen: Verandahs. Dit hostel stond aangegeven als de beste van Auckland en gelukkig voor ons was dit wederom weer een goed hostel. De middag zijn we naar de dierentuin gegaan en hebben we plannen gemaakt voor de komende dagen in Auckland.
De tweede dag zijn we met de hop-on-hop-off bus de stad gaan verkennen. Net als in LA, bracht ook deze bus NZ weer naar verschillende hoogtepunten van de stad. Eerste zijn we de Skytower in gegaan. Een toren van 220 meter hoog waar je ook van af kan springen (bungeejumpen wel te verstaan) en allerlei andere extreme dingen kunt doen. Wij hadden een ticket gekocht voor zowel het gewone deck (190 meter) en voor het sky deck (220 meter). We moesten met een lift omhoog die ons binnen 20 seconden op 190 meter zou brengen. In de lift was een glazen plaat in de vloer waardoor je, als extra kick, dus naar beneden kunt kijken terwijl je omhoog gaat. Omdat Bar niet echt een fan is van hoogtes, zei ik al tegen hem dat hij niet moest gaan kijken. Het vervelende alleen was dat op ongeveer 100 meter hoogte de lift langs grote ramen ging en je dus zo naar beneden kon kijken. Je begrijpt, geen succes! Eenmaal boven had Bar geen kleur meer op zijn wangen en was voor hem de pret over. Ik heb nog wel een rondje gemaakt en foto's gemaakt van een toch wel super mooi uitzicht over de hele stad. Ook hier had je een platform van glas waar je op kon staan en zo de diepte in kon kijken. Ik heb ook nog een foto kunnen maken van een vrouw die op dat moment een sprong ging doen, nou dat is wel echt hoog! Omdat ik Bar niet alleen kon laten zijn we samen weer terug naar beneden gegaan. En toen eenmaal onze voetjes de begane grond weer bereikte, kreeg Bar weer kleur op zijn wangen en konden we de rest van de dag lekker met de bus. Eerst uitgestapt bij Mission Bay (opnieuw een uitkijkpunt), later bij een groot winkelcentrum en bij Mt. Eden waarbij we een rondleiding kregen van een gids over de Maori cultuur en over het enorme uitzicht en uiteindelijk hebben we nog gekeken bij het Auckland museum.
De laatste stop was het Civic Theatre en omdat we door de hele stad posters zagen met Mary Poppins, besloten we om eens naar de ticketprijs te vragen. De tickets begonnen bij $100, maar ze vertelde ook dat er voor backpackers een speciale rate was wanneer er nog plekken over waren en als je 1,5 uur voor de voorstelling de kaarten kwam halen. De voorstelling begon om half 8, dus we moesten maar een haf uurtje wachten voordat we de kaarten konden halen. En ja hoor, zo kwam het dat An en Bar weer met hele goeie plekken 2 uur later bij de voorstelling van Mary Poppins zaten. Echt hele goeie plekken, want de mensen die naast ons zaten betaalde $90 per kaartje MEER dan wij! Al met al een hele leuke voorstelling en een super geslaagde dag!
Zaterdag 10 november (de volgende dag) zijn we overdag lekker in het hostel gebleven om onze verdere route uit te stippelen. Die avond stond er namelijk weer iets leuks op de planning: COLDPLAY! Ze speelden in het Mt Smart Stadium in Auckland en we hebben de kaartjes gekocht (voor een hele goeie prijs) van de eigenares van het hostel bij de Bay of Islands. Het concert was echt waanzinnig! Veel licht en vuurwerk kwam er aan te pas. Ook live zijn ze gewoon vreselijk goed! Een verjaardagcadeau voor mij:)!

We zijn net aangekomen in Coromandel Town. We hebben gereden via de South East Pacific Motorway, wat opnieuw weer een plaatje was. Vanavond gaan we lekker uit eten voor mijn verjaardag en morgen gaan we weer verder met onze route door Coromandel Region en dan langzaamaan richting het zuiden.

Zoals jullie dus al merken, we doen veel in korte tijd. Maar nog steeds genieten we volop van alles wat op ons pad komt. Vooral de dingen die je niet verwacht (zoals de uitstapjes naar Mary Poppins, Coldplay, maar ook het mooie landschap wat dit land te bieden heeft) zijn ontzettend leuk.

Bedankt voor alle berichtjes die jullie achterlaten op de blog! We houden jullie op de hoogte...

Tot de volgende keer!

Liefs vanaf de andere kant van de wereld,

Anne en Barry
En natuurlijk onze nieuwe reisgenoot: Nissan Tiida;)